There's no way back

En net als je denkt dat je een perfect weekend hebt gehad, gaat het uiteraard mis bij de terugreis.

1) 21:18 uur: De trein komt maar liefst zes minuten later aan dan volgens het Poolse spoorwegboekje. Een voorbode?
2) 23.30 uur: Terwijl iedereen in de slaapcoupé al slaapt of sust, uitgezonderd ondergetekende die koste wat het kost de laatste driehonderd pagina’s van zijn boek wilde uitlezen, wordt het serene geluid van de razende nachttrein verstoord door een douanier die klaarblijkelijk niet de geupdated versie van het Schengen-akkoord van zijn baas heeft doorgekregen. Of we dus even onze paspoorten willen laten zien.
3) 23.50 uur: Arbeit macht frei op dit late tijdstip, want een conducteur komt ons lastigvallen. Of wij, net als de andere passagiers, op Berlin Ostbahnhof de trein willen verlaten en overstappen op de ICE naar Köln. Dat betekent dus niet slapen vannacht.
4) 00.45 uur: we zitten in de trein, maar deze rijdt nog niet. Plots verschijnt er allerlei politie rondom en in het voertuig. Heeft iemand een lange, obscure gestalte zien instappen? Nein, is het veelzeggende antwoord van de treingangers.
5) 1:00 uur: Goed, we zijn onderweg. Met voor ons twee Amerikaanse backpackerinnen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft één van ook nog eens een enorme passie voor rijstwafels. Je zou er maar achter zitten…Die lucht, het heeft bijna wat weg van een volleyballer van onze vereniging die drie keer per wedstrijd zijn shirt moet wisselen / uitknijpen wegens een overdosis transpireren.
6) 1:10 uur: Ik slaak een vreugdekreet. De Amerikaanse lijkt te stikken in haar rijstwafel. Maar mijn gejuich is te voorbarig. Ze wordt gered door haar vriendin, die daarna Stars en Stripes begint te neuriën. Sterf.
7) 2:20 uur: een Duitser (rond de veertig) vraagt de Amerikaanse meisjes of ze ooit in München zijn geweest. En of ze, als ze die stad willen bezoeken, welkom zijn om bij hem te overnachten. Het genereuze aanbod stelt hij liefst vier keer voor.
8) 5:15 uur: in Duisburg worden we uit de ICE geflikkerd. Is het handigste, aldus de conducteur. Maar eenmaal buiten is een manier om thuis te komen niet snel te vinden
9) 5:44 uur: de trein naar Emmerich, dan maar. Vlakbij de grens, dus dan komen we vast met een andere trein Nederland in.
10) 6:45 uur: te vroeg gejuicht. Geen treinen vanaf Emmerich. En dus moeten we eerst naar ’s Heerenberg (taxi) en vanuit daar met de bus naar Doetinchem.
11) 7:27 uur: de bus zit stampvol met schoolkinderen. Dat wordt staan. Terwijl Marco van de ene naar de andere kant van de bus dreigt te worden geslingerd bij elke rotonde die de chauffeur nogal scherp aansnijdt, zijn de brugpiepers hun weekend aan het evalueren. ‘Ja, ik was aangeschoten, twee keer zelfs!’, zegt een jochie met de uitstraling van nog geen tien jaar, een beugel en zulk wit haar dat hij ongetwijfeld de vaste zaklamp is van het groepje scholieren als ze op weg zijn naar de lokale keet in Braamt. Wat hij had gedaan? ‘Ik had een flesje flügel gedronken en een glas bier! En toen ging ik naar buiten en mijn benen voelden zwaar, joh!’ Zijn klasgenoten zijn klaarblijkelijk onder de indruk. Bij Marco, die weer richting mijn staanplaats is geslingerd, kan ondanks het gedrang een glimlach ontwaren. Heeft vast iets te maken met de rode wijn, de halve liters bier en het flesje wodka van een avond eerder.
12) 7:50 uur: de boemeltrein van Doetinchem naar Arnhem. Hoera. Ook deze zit tjokkie-to-the-nokkie. Inclusief iets oudere tienermeisjes die ’s ochtends vroeg hun opgeladen duracellbatterijtjes hebben geïmplenteerd, want er wordt naar meer hartelust gekletst dan mijn slaapgebrekkige hoofd kan verdragen.
13) 9:25 uur: voorspoedig en snel vaarden we de laatste uren wel. We zijn zelfs nog een half uur eerder op Utrecht Centraal dan wanneer we ‘gewoon’ in onze oude vertrouwde nachttrein hadden gezeten. Helaas wel iets minder uitgerust.