Het verborgen hostel

Normaal word ik niet zo snel boos. Quasiboos, ja. Maar woedend, outraged, nee.
Vannacht was ik echter in staat om heel Toronto om te leggen. Nadat mijn vlucht vanuit Newark dusdanig veel vertraging had dat ik pas om half twee 's nachts in Canada aankwam, werd ik door een local via de bus in de richting van mijn hostel geleid. Niks mis mee, aardige vent. Betaalde zelfs mijn buskaartje in ruil voor 50 Antilliaanse cent ('Wow, look at that shape!').

Nadat ik in één keer de goede straat van mijn hostel had gevonden, wat een wonder voor iemand die van God en/of Darwin geen navigatietalenten heeft meegekregen, en na een lange trip bij het juiste nummer aankwam, drukte ik op de deurbel. Er brandde nog licht. Fijn, 24 uur receptie!

'You're out of luck', zei het meisje dat de deur opende. 'The hostel doesn't exist anymore, they moved.' Aha.

Daar stond ik dan, om half drie 's nachts, eenzaam op straat in een miljoenenstad. Ik had zulke situaties verwacht in een land als Nicaragua of Panama. Maar Canada? Ik had toch gereserveerd voor dat hostel?

Even later sta ik een bijdehante taxichauffeur uit te foeteren. Net als ik met mijn backpack zijn voorruit wil inslaan, loopt een blond meisje met een laag decolleté op mij af. 'Are you looking for a place to stay?' Slik.

Kathy, want zo heet ze, legt uit dat ze in een hostel werkt. Ach so. Zij belt haar collega's. Er is nog een bed vrij in een dorm. Wel een kwartier lopen, maar goed, op dit tijdstip ben je bereid om alles te doen voor een bed.

Vandaag, the day after dus, krijg ik te horen dat het hostel waar ik had geboekt überhaupt niet meer bestaat.Raar. Mijn geplande tripje naar de Niagara Falls gaat vandaag dus ook niet meer door. Maar ja, die koude douche heb ik toch al gekregen...