Het is een wedstrijd die je niet winnen kan

'Het jongetje zit bovenop het duin
Het is wel honderd meter hoog
Zo hoog zat werkelijk nog niemand
En hij ziet Engeland
Kijk hem zijn best doen op zijn fiets
Hij gaat zo hard dat je hem bijna niet ziet
Wedden dat hij de honderd haalt
Voor hem is dat niets'

Ik luister naar één van de beste Nederlandstalige nummers ooit geschreven. Voor de vierde keer al. En het jongetje waar wijlen Bram Vermeulen over zingt, dat ben ik. Al wekenlang.

'Zie je die kringen daar in 't water
Verreweg het verst van iedereen
Zeker honderd meter ver gooit hij
En met de zwaarste steen
Tien keer achter elkaar kan hij het al
Deze jongen kan alles met een bal
Zeker weten dat-ie tot de honderd komt
Die bal komt nooit meer op de grond'

Zoveel landen, zoveel plaatsen, zoveel indrukken, zoveel mensen, zoveel ervaringen.

'Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Die je niet winnen kan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan naar mij'

Let wel, ik vraag niet om medelijden. Dit neemt niemand van mij af. Maar ik vind het zo jammer dat alles wat ik meemaak alleen maar door mijzelf wordt ervaren.

'Wie is hier bang in het donker
Nou, hij is het zeker niet
In het donker lijkt alles wel anders
Maar dat komt alleen
Omdat je niets ziet
Kijk dan, kijk dan'

Natuurlijk, ik heb foto's. Natuurlijk, ik heb filmpjes. Maar het gaat soms ook om het moment suprême, dat je iets fantastisch ervaart. Het geniale kan ook in kleine dingen zitten, die soms niet eens vast te leggen zijn.

'En toen-ie eindelijk keek,
was alles al voorbij'