Het regent in de kast

Daar zit ik dan. Een fles Russische champagne, die ik voor honderd roebel had gekocht in de supermarkt had aangeschaft en al enkele dagen onaangeroerd op een plank stond, heb ik inmiddels maar aangebroken. Even schrok ik van het geknal van de kurk, daarna schonk ik twee glazen vol. Huisgenoot Stef en ik zeiden santé en wilden een toost uitbrengen. Op ons. Dat we de hel die Rusland soms kan zijn maar zullen overleven.

Werkelijk alles dreigt in ons studentenonderkomen naar de klote te gaan. Het slot is gesloopt, de koelkast leeggeroofd, het koude water wordt elke dag enkele uren afgesloten en de badkamer blijft eruit zien als de Baltische Golf.

En dan is daar nog mijn bed, waar iemand op ging zitten bij het voeteneind en er doorheen zakte. Vervolgens flikkerde ook de zachtboardplaat onder het kussen op de grond. Voortaan leunt mijn matras dus op een harde plank. Al verschuift deze bij elke beweging, omdat de schroeven die van het bedmeubel een geheel moeten maken zijn losgegaan.

Zondagnacht, half vier. Na een zware dag ben ik bewust een keer niet gaan stappen. Ook omdat ik vrijdag, op Koninginnedag annex mijn verjaardag, al flink wat gedronken had. Russen, ze drinken werkelijk waar alles door elkaar. Bier, wijn, wodka, champagne. En maar toosten, zoals Stef en ik net ook probeerden. Op elkaar, op de avond, op hun moeder, op de kat. Want drinken zonder toosten is als bier zonder wodka: dat kan niet.

Maar goed, het is dus donker. Buiten is het stil. Ik slaap. Maar word plots ruw verstoord door een merkwaardig, zichzelf opvolgend geluid. Plop. Plop. Is het mijn bed dat het daadwerkelijk begeeft? Raar, dan zou het toch eerder ´krak, krak´ moeten zijn. Regent het soms? Ik tast met mijn handen in het duister. Stap mijn bed uit, nog steeds op de tas, maar inmiddels zwaaiend in de lucht. ´Doe het licht eens aan´, zegt Stef, die inmiddels ook is wakker geworden.

Floep. Licht aan. Verdomme. Het regent. In huis. Er zit een lek boven het portaal van de deur, en het water sijpelt in een ritmische vaart op onze vloer. De gele muren aan de boven- en zijkant zijn door de nattigheid inmiddels donkerder geworden.

´Dit ga ik uitzoeken´, zegt Stef. ´Sssst´, commandeer ik hem. Ik hoor nog meer gedrup. Waar komt dat vandaan? De kast!

Kriep. De deur gaat open. Verdomme. Het regent. In de kast.

Verschillende druppels vallen op een – gelukkig – nog lege plank.
Ik trek ook de kastdeuren boven het portaal open. Hier regent het niet, nee, het hoost. Alsof een stortbui boven Sint Petersburg hangt.

Inmiddels is Stef naar de zeventiende etage gerend, en weer teruggekeerd. ´Het is een teringzooi hierboven´, is de melding. ´En alle kranen stonden open.´ Ondanks dat de deur wagenwijd vreemde gasten verwelkomde, was er niemand thuis.

Mijzelf wanend in CSI SPB pak ik mijn fototoestel en loop ik met Stef wederom naar de zeventiende. Nadere informatie leert ons dat er Turken wonen – niet stigmatiserend bedoeld – die er inderdaad een verschrikkelijke bende van hebben gemaakt. De keuken, de badkamer, het toilet, de gang: de ravage na een tornado is er niets bij. Nette schoenen – want Turken houden ervan zich goed te kleden – drijven in het water.

Uiteindelijk zijn we maar teruggekeerd naar de zestiende en, na de kleding te hebben geëvacueerd en een teiltje naast de deur te hebben gezet, gaan slapen. Gedurende de nacht is de lekkage uit zichzelf gestopt.

Twee dagen later schenken we onszelf een tweede glas champagne in. Wederom toosten we ´op ons´.

Stef klopt af en doet een weersvoorspelling. ´Vannacht zal het wel weer gaan regenen.´