Beste Armin (deel 2)

Beste Armin,

Was gezellig, ruim een week geleden.Gave lichteffecten, een vol stadion: prima sfeertje. Lekker zweterig geurtje ook, want roken was verboden. En geen dronken mensen, want alcohol werd niet geschonken. Nee, in de SKK Arena stond enkel water en fris op het menu. En warme thee, wat tot mijn grote verbazing zelfs de stoerste Rus met het grootste plezier verorberde. In Nederland zouden ze de inhoud van de beker over je hoofd gooien en je uitlachen. Wel met meerdere mensen, want stoere Russen zijn vaak ook breed.

En maïskolven, Armin! Nee, geen kroketten, patat of andere vette hap, maar simpelweg een heerlijk geboterde koekoeroeza met, ik moet toegeven, iets te veel zout.

Sorry trouwens dat ik anderhalve week geen blogs heb geschreven, Armin. Maar ik heb mensen wel over je verteld! Aan Paulien bijvoorbeeld, die hier dit weekend was. Maar wat een paar perfecte dagen leek te zijn, mondde natuurlijk weer uit in een dramatisch slotakkoord. Nadat de taxi om half zes vanochtend Russische tijd was komen voorrijden, stuurde zij mij een uur later een sms met de mededeling dat door de aswolk vliegen niet mogelijk was. Een uur geleden is ze gelukkig geland, maar ze heeft dus elf uur op een saai, leeg Russisch vliegveld gezeten. En Armin, ik hoef jou als fervent reiziger van het luchtruim niet uit te leggen dat dat geen pretje is.

Ach, Rusland, Moeder Natuur en andere personificaties die het leven lastig maken: je krijgt er een dikke huid van. Relativeren kun je leren. Dus toen ik vanmiddag met knallende koppijn in mijn studentenonderkomen terugkwam (ik had vanochtend ook 'gewoon' college en heb dar geleerd dat Vladimir Nabokov - die van Lolita - zijn eerste sigaret rookte op de wc...), was de elektriciteit weer eens uitgevallen. Dat werd dus zestien etages omhoogklimmen met de koffer.

Tsja Armin, er is de afgelopen anderhalve week wel nog meer gebeurt. Ik heb een aanslag op mensen met een champagnekurk gepleegd. In een fontein gestaan. Keer op keer van een Duitse verloren met tafeltennis. I tak dalsje...(en zo verder...)

Maar goed Armin, ik zal je niet langer meer vervelen. Je hebt nu immers mijn Russische nummer, dat ik groot op een spandoek had geschreven. Dus laten we bellen, Armin.

Groet,

Geert Jan

Ps I: ik hoorde van huisgenoten Stef en Thomas dat de televisie het gisteren niet deed. Het enige voorwerp op onze kamer dat nog niet was ingestort...

Ps II: het zou kunnen dat de telefoon het niet doet. Beter gezegd: die kans is groter dan dat hij het wel doet.