Onderweg met Tuk

En eindelijk zijn we waar we willen en moeten zijn: Kiev. Na een doldwaas weekend vol met zwaardvechtende hooligans en instortende trappen hebben we Krakau dan eindelijk verlaten. Met de nachtbus zetten we zondagavond om 22.00 uur vanuit Polen koers richting Lviv, West-Oekraïne. Na de spannendste nachtelijke grenscontrole never (we hoefden niet eens de bus uit, enkel speurhonden werden losgelaten op onze tassen en koffers e na enkele vreemde blikken kregen ook wij gekke kaaskoppen een stempeltje in ons paspoort zonder te hoeven strippen of verhoren te ondergaan over de hoeveelheid drugs die we hebben meegenomen, nee, enkel ‘My Turysty?’ ‘Tak’) kwamen we om 06.00 uur aan in Lviv. Pardon, 07.00 uur, want er is zowaar een uur tijdsverschil. In een aftandse taxi met klagende chauffeur (‘Overal is 'remont' vanwege dat stomme voetbal’) scheurden we hobbelend richting het treinstation, waar we na een zoete, slappe koffie weer een kleine tien uur gingen reizen.

Oekraïense treinreizen zijn normaliter gaaf. De mensen zijn aardig, sociaal en geïnteresseerd. Soms iets te, zo weet ik nog van mijn eerste treinreis naar Lviv die ik drie jaar geleden meemaakte. Een van mijn toenmalige medestudenten raakte aan de praat met een rasechte Oekraïner, die hem de foto’s van zijn huwelijk liet zien, verpakt in een mooi album. Aan het einde van de reis besloot de Oekraïner om Daan, uit grote dankbaarheid voor een fijn treingesprek, een aandenken mee te geven. Hij trok de mooiste bruiloftsfoto los uit zijn album los, schreef op de achterkant zijn adres en overhandigde deze aan de uiteraard verbouwereerde Daan. Die had op zijn beurt geen andere keuze dan ook zijn adres op te schrijven – zo doet men dat immers in Oekraïne. En het was al spijtig genoeg natuurlijk dat Daan in deze trein geen trouwfoto tot zijn beschikking had, laat staan dat hij op zijn 22ste (gok ik nu even) überhaupt al afbeeldingen van zijn eigen huwelijk kon laten zien.

Terwijl we de herfstachtige Oekraïense binnenlanden passeerden, bleek deze treinreis niet uit te blinken uit door overdadige harmonie tussen passagieren onderling. Ook waren er geen gesprekken, hooguit blikken. Het weekend was klaarblijkelijk bij eenieder zwaar gevallen, want er werd enkel geslapen in de Platzkart-coupé (omgerekend 7,5 euro, wat eigenlijk nog aan de dure kant is, maar dan heb je wel je eigen ‘plank’, kussen en dekbed. Ook Richard genoot van de rust: pas om kwart voor drie werd hij wakker. Al moet de kanttekening gemaakt worden dat hij ook ernstig verleid werd door de geur van Tuk met paprikasmaak, wat zowel ons avondeten als ontbijt als lunch was (samen met wafels en yoghurt, maar dat was al op).

En dan, tegen de klok van half zeven en met toch ernstige lust naar iets anders dan Tuk met paprikasmaak, komen we aan in Kiev. Onze standplaats voor de komende, wie weet ook doldwaze weken.