De trap is ingestort

Op verzoek van velen kom ik dan – uiteraard graag – nog terug op dat doldwaze weekend in Krakau. Welke trap is er ingestort? En met welke zwaardvechtende hooligans hebben jullie vier flessen wodka genuttigd? Welnu, dat is natuurlijk een mooi verhaal.

Laat ik beginnen bij het feit dat het niet onze planning was om zolang in Krakau te blijven. Sterker nog, ik was juist degene die op voorhand erop stond om op 1 november in Kiev te zijn. Polen, daar was ik de laatste maanden al zo vaak geweest. Nee, Oekraïne, Kiev, daar moest het gaan gebeuren. Maar omdat ik gelijk nogal serieus aan het werk wilde gaan en ik in een week zat waarin het nieuws mij niet ongezind was, kreeg ik drie schrijfopdrachten te verwerken. Plus de aanvullende mogelijkheid om een van de gevaarlijkste voetbalderby’s ter wereld, die tussen Wisla Kraków en Cracovia, te bezoeken. Ik kon geen nee zeggen, Kiev moest nog even op mijn sterallures wachten.

Zaterdagavond konden we echter toch de verleiding niet weerstaan om, na zoals gezegd een week serieus doen, eens wat gezelliger over te komen in het hostel waar we verbleven. Twee Australiërs en een Pool smeekten ons in de keuken tot het nuttigen van kersenwodka. En tot pure wodka. En mintwodka. En nog een mintwodka.

Vier flessen later, die in rap tempo waren overmeesterd, voegden we ons bij een of ander gezellig gezelschap in de bar van ons hostel. Nadat de twee Australiërs, die broers waren, besloten hadden met elkaar op de vuist te gaan, vond ik het wel welletjes, zei Dobranoc tegen Richard en dook in bed, totaal uitgeput en lamgelegd door de Poolse cultuur.

Richard ging nog naar een club, genaamd Kitsch. Een vervallen, maar blijkbaar hip gebouw op een toplocatie, waar toch al gauw 1.500 mensen op af kwamen. Rond half drie ’s nachts besloot hij met zijn feestpartners een andere etage te verkennen. Hij wilde voet zetten op de stenen trap. En ineens…Woesj! (of welk ander geluid daar ook bijhoort). Stof. En geen trap meer. Die was blijkbaar in zo’n slechte staat dat hij op deze drukke feestavond het loodje moest leggen.
Het instorten van de trap had tot gevolg dat tientallen mensen naar beneden vielen. En enkele mensen die waarschijnlijk onder de trap stonden van bovenaf aangevallen werden. Paniek. Gegil. Gehuil. Geschreeuw. Richard keek eens naar beneden, naar restanten waar hij enkele seconden geleden op had willen staan. Maar het was donker en stoffig. Enkel geluid. De hele toko werd geëvacueerd, ambulances reden af en aan.

Volgens de laatste berichtgeving zijn er ‘slechts’ 12 gewonden gevallen, met botbreuken en kneuzingen. De kans bestaat echter ook, zo vernamen wij, dat er wel degelijk zwaargewonden en mogelijk ergere gevallen zijn, die geplaatst zijn in de welbekende doofpot. Een dergelijk incident is niet goed voor het imago van Krakau; er had nooit een vergunning mogen worden afgegeven voor deze bouwval. Diepgravende onderzoeksjournalistiek zal binnenkort uitwijzen hoe goed gevuld die doofpot is.

De volgende dag zaten we, de wodkater verwerkend, in het stadion van Cracovia. De 184ste derby met übervijand Wisla Kraków stond op het programma. Een jaarlijks tweemalig terugkerend feest voor de echte hooligan. Een uitgelezen kans om je medemens met zwaardsteken om te brengen, of om onschuldige Polen op straat het leven te ontnemen omdat ze niet het juiste antwoord geven op de vraag voor welke voetbalclub ze zijn. Terwijl ze niet eens van voetbal houden. Overigens hadden Richard en ik al door dat we in onze huidige staat van ontbinding überhaupt geen kans maken, zelfs niet tegen een kind van vier met een klappertjespistool.

Het moet gezegd worden; de sfeer in het stadion was fantastisch. Haat en nijd zijn natuurlijk emoties die je bij een sportwedstrijd wil aantreffen. Mijn Poolse woordenschat op het gebied van vloeken is exorbitant gegroeid. Met als ‘hoogtepunt’ dat de fans van Wisla hun eigen spelers aanraadden om ‘dood te vallen’. Verliezen van de stadsgenoot, die ook nog eens laatste staat in de Ekstraklasa, dat is verraad. Wij vonden het best, en besloten geruisloos het station te verlaten, op weg naar de bus die ons richting Oekraïne zou loodsen. En zo geschiedde.