Caribische vibe

Ach ja, Midden-Amerika. We naderen het Caribisch gebied. Nog een dag, dan zit ik in Panama, zowel in de hoofdstad als op het platteland. Nog een kleine week, dan ben ik op de Antillen.

Maar gisteravond voelde ik de vibe al. De taxichauffeur die mij van Managua naar Masaya reed, voldeed aan mijn behoeftes van dat moment. We begrepen elkaar, ook al is mijn Spaans wat beperkt en zijn Engels onnavolgbaar.

Het raam was open. Ik zag hoe de kokosnoten verlicht werden door het maanlicht. Half acht, en al pikkedonker. Winter, zo noemen ze dat hier. Ondanks de dertig graden.

‘Red Red Wine’, klonk uit de speakers van de taxi. Ik bewoog lichtjes wat met mijn hoofd. Een paar minuten daarna: ‘Could you be loved’. Ik zag de taxichauffeur met zijn linkerhand wat ritmebewegingen maken. Even later lanceerde de wind mijn weelderige haardos op ‘Stirr it up’.

Een kwartier lang zeiden we hooguit twee zinnen tegen elkaar, maar we vermaakten ons kostelijk. Headbangen op Bob Marley, ritmische hoofdbewegingen als in de reclame van Delta Lloyd: na wederom een zware dag: een simpele en toch o zo geniale uitlaatklep.

I will remember, when-a we used to sit.