Zo blij als een kind

Gisteravond had ik jou al zien staan. Je was me niet echt opgevallen, omdat ik om drie uur al was opgestaan en na een hele dag reizen uitgeput bij m'n hutje aankwam. Bovendien was het donker, en liep ik daardoor met een grote boog om je heen. Niet omdat ik je niet zou mogen, integendeel juist. Maar ik wilde jou of mij geen pijn doen.

Vandaag zag ik je weer. Je stond daar maar in de regen. Ik had zelf geen zin om nat te worden en bleef dus maar binnen. Bovendien: werk gaat voor plezier. Het speet me. En daarna moest ik vieze bananen eten die smaakten naar droge aardappels, kilometerslange rijstvelden bekijken en vervelende vogels wegjagen met vuurwerk dat in Nederland zo illegaal zou zijn dat ik daglicht niet meer te zien zou krijgen.

Maar vanavond, toen ik in vrijheid de duisternis zag vallen, heb ik je toch ontmoet. Je stond daar nog steeds, al regende het niet meer. Ik klom op je. Je voelde zacht en veerde zachtjes mee. Ik bewoog iets harder, m'n voeten gingen van de grond. Mijn hoofd werd licht, het voelde alsof ik zweefde. Druppels zweet gutste over mijn lichaam.

Ik stopte. Maar ik was zo blij als een kind. Dat ik jou hier had gevonden in de Panamese pampa's. Morgen weer. Voor even ben je de mijne. Mijn trampoline.