Op gesprek bij de baas

It´s been a while. Dit is zelfs mijn eerste blog van het nieuwe jaar, en dat is toch al vijfenhalve week ´los´.

Inmiddels heb ik een evaluatiegesprek gehad met mijn baas, hieronder enkele fragmenten daaruit. Zijn jullie ook gelijk op de hoogte.

Hoe gaat het met mij?
-Goed. Ik moet bekennen dat ik dit werk steeds leuker vind worden.

Mag ik dat zeggen?
-Ja, dat mag ik zeggen.

Hoe zou ik – naast het feit dat ik onafhankelijk correspondent ben – mijn huidige ´status´ omschrijven?
-Ik doel op dat ik mij een volwaardige emigrant of expat voel? Nee, eerlijk gezegd niet. Eerder een semigrant.

En hoe werkt dat, zo´n semigrantenbestaan?
-Ik werk als ´specialist´ vanuit het buitenland, vooral Oekraïne . Dat is mijn werkterrein, Kiev is mijn residentie. Maar naar Nederland gaan voelt elke keer weer als thuiskomen. Daar is mijn vriendin, daar zijn mijn familieleden en vrienden. Ondanks dat ik een sociaal leven heb gecreeerd in Oekraïne, voelt dat toch bovenal als plek waar ik mij als werknemer ontwikkel en maar weinig ruimte toelaat voor veel nieuwe vrienden.

Home is where the heart is. May I say so?
-Yes, I may say so. But if you´re a workaholic, you have to cope with a heart and a mind.

En voor wie werk ik nou eigenlijk?
-Wacht, de conducteur komt langs, ik moet mijn kaartje laten zien.

Conducteur: ´Dzie dobry panu, prosz o bilet do Katowice.´

-Ik zit in de trein naar Katowice dus, want ik ben een paar dagen op werkbezoek in ód geweest, bij GPD-collega en oud-studiegenoot Michiel. ´Tak, mam ulgowy bilet. Dzikuj bardzo.`

Dat loopt wel lekker dus, werken voor de GPD?
-Het is een hele fijne opdrachtgever. Essentieel voor mijn broodwinning – want ze betalen veruit het beste –, maar ze geven mij ook erg veel kansen. Binnenkort ga ik zelfs mijn eerste feature maken, wat inhoudt dat ik een grote reportage ga maken. En met groot bedoel ik dus meer dan 600, 700 woorden.

Waarover?
-Dat mag ik niet zeggen.

En waar wordt dat dan geplaatst, die stukken die ik voor de GPD schrijf?
-In de zeventien provinciale bladen in Nederland en Belgie waar zij een deal mee hebben. Maar het is aan de regionale kranten zelf of een artikel uiteindelijk wordt geplaatst. Een keer heb ik waarschijnlijk daardoor de boot gemist. Je krijgt altijd betaald voor het werk dat je hebt geleverd, maar een persbureau als de GPD kan geen plaatsingsgarantie geven.

En welke afnemers heb ik momenteel nog meer?
-Zoals ik mocht zeggen: qua opdrachten loopt het als een trein. Naast de GPD belt ook BNR Nieuwsradio regelmatig. Dan ga ik met presentator Humberto Tan in een prachtige dialoog over dat ijsvissen en wodka drinken geen goede combinatie is. Zeker niet in je eentje, hoewel je met een fles drank in je hand natuurlijk nooit zal sterven in eenzaamheid.

Ik wijd te veel uit. Welke amigos de la prensa heb ik verder?
-Iedereen is mij lief natuurlijk, maar omdat ik erop sta dat ik dit verhaal afrond: good old Dagblad De Pers (love you guys), het Agrarisch Dagblad en De Boerderij (altijd fijn om een graantje mee te pikken), Wereld Expat Magazine (van de inmiddels bijna kapotbezuinigde Wereldomroep) en dan incidenteel wat regionale kranten, radio-omroepen en vakbladen.

En het weekblad De Groene Amsterdammer natuurlijk. Dat begint inmiddels een familiebedrijf te worden.
-Je doelt op de stage die mijn broertje daar loopt? Mijn goede vriend Joris K. noemde ons al Gooische Jongens, een salonfähig gezelschap. Hij mag dat zeggen.

Tot slot, om dit nog enigszins op een evaluatiegesprek te laten lijken: waar moet ik nog aan werken?
-Nou, poeh hee, lastige vraag die ik daar stel. Dankzij de kapper heb ik weer een wat meer Slavische haardos, ik heb mijn kledingkast aangepast aan het extreme koufront en ik ga morgenavond naar het Zwanenmeer ter ere van de verjaardag van Richard, dus ik pik ook weer wat kunst en cultuur mee.

Ik heb het over aan welke werken ik moet werken.
-Ach so. Te veel om op te noemen. De mogelijkheden zijn legio. Mag ik dat in een volgende blog zeggen?

Vooruit. Dan laat ik ook weten of ik EK-kaartjes in mijn Paaspakket krijg.