Van Ratrace tot Reddepers

Misschien kreeg je het mee, misschien ook niet. Maar ik ben deze weken met een ware Europareis bezig. Sinds eind februari ben ik vanuit Kiev naar West-Oekraïne vertrokken, door gans Polen gecrosst, even in Nederland geweest, een paar dagen naar Barcelona gegaan, en zaterdag vertrek ik weer naar Moldavië, Roemenië en het Zuid-Oekraïense Odessa. Ik word door mijzelf geleefd.

Ondertussen schrijf ik her en der verhalen. Zelfs in Barcelona, waar ik was uitgenodigd voor het Global Sports Forum en zowel als journalist als promotor van het prachtige spel Bossaball aanwezig was, heb ik mooie dingen meegemaakt. Exclusieve gesprekken over en met Eric Cantona, Oscar Pistorius en Sebastian Coe zitten in de pijplijn.

Soms houd ik het zelf ook niet meer bij, zo snel en merkwaardig volgen de dagen elkaar af en toe op. Vandaar dat ik ook al ruim een maand niet een blog heb gemaakt; ik vergeet mijzelf al op de hoogte te houden, laat staan mijn familie en vrienden.

But wherever I am, dagelijks houd ik wel het nieuws uit bakermat Oekraïne bij. Part of the job. Vanaf volgende week zal ik in Kiev hopelijk ook een nieuw appartement betrekken waar ik dan tot en met de drukke zomer zal bivakkeren.

En dan is er nog het Nederlandse nieuws over De Pers: de ultieme kweekvijver voor jonge keffers als ik. Vijf jaar lang heb ik in allerlei functies meegewerkt en een band met de krant opgebouwd. Als sportverslaggever, als reisrapporteur, als freelancer, als correspondent. En ook al namen mijn aantal bijdragen af wegens het werk voor andere opdrachtgevers, de pijn is er niet minder om.

Het feit dat De Pers binnenkort er niet meer zal zijn - de meest realistische gedachte, ondanks dat er allerlei initiatieven op het gebied van crowdsurfing gaande zijn - is treurig voor het medialandschap, voor de huidige medewerkers en voor de lezers.

Ik zal nooit vergeten hoe Marten en ik na onze inspiratiereis van Amsterdam naar Kaapstad laat op de avond op Schiphol ontvangen werden door ouders, vrienden én een heleboel collega's. En hoe in de stamkroeg van De Pers, 't Schinkeltje, er nog meer collega's waren. Deze saamhorigheid, dit familiaire gevoel, zorgt ervoor dat het verdwijnen van De Pers mij ook raakt, als een boek dat nu pas definitief gesloten wordt.

Maar omdat er nog een miniem sprankeltje hoop is, verwijs ik je toch nog schaamteloos door naar www.reddepers.nl

Al is het alleen maar om die vijftig leuke, lieve mensen die over twee weken op straat staan een hart onder de riem te steken.

@ Walter: sorry dat deze bijdrage niet de focus op één klein onderwerp legt.
@ Anderen: ook sorry als je je hieraan ergert