Froylan en de vouwwagen

Jeugdsentiment op een afgelegen hotelkamertje in Mexico-Stad. Na een veel te lange dag lig ik uitgeteld te kijken naar de televisie, als opeens een bekend gezicht in beeld komt.

Apart trouwens, dat ze wel geld hebben voor een tv, maar niet voor een matras die niet van hout is...

Op het scherm speelt zich een boeiend schouwspel af tussen Mexico en Costa Rica, een halvefinaleduel van de Copa d'Oro. Er gebeurt van alles. Temperamentvolle tackles, mislukte ingooien, een slap ingeschoten strafschop (de keeper van Costa Rica lag al op de grond, maar had alsnog tijd genoeg om naar de andere hoek te duiken) en natuurlijk het Mexicaanse commentaar dat overdreven enthousiasme tentoonspreidt.

Dan zie ik hem. Het is de 93ste minuut, er staat nog precies tien seconden te spelen op de klok. Een lange bal, hij wurmt zich tussen twee verdedigers van Mexico en schiet de bal briljant met zijn linkervoet in de bovenhoek.

Ze brengen hem nader in beeld. Ooit een mager kereltje, nu blijkbaar een beer van een vent. Froylan Ledezma. Hij juicht.

Ik heb Ledezma nooit zien juichen. Überhaupt nooit zien spelen. De enige herinnering die ik van hem heb is de vouwwagen die mijn ouders, zusjes en broertje elke zomervakantie in het weiland van mijn grootouders opzetten.

In de seizoensgids van VI, in 1997, stond hij afgebeeld. Froylan Ledezma, speler van Ajax. De opvolger van Patrick Kluivert en Nwanko Kanu. Een briljantje. De directeur van Ajax had hem eerder van Schiphol opgepikt dan zijn Rotterdamse collega, anders was Ledezma speler van Feyenoord geweest.

Hoewel, speler...Hij raakte vooral zoek. Speelde geen wedstrijd voor Ajax. Dat had ik niet verwacht, toen in de vouwwagen in Apeldoorn.

Zijn geweldige doelpunt is de gelijkmaker. Mexico lijkt in diepe rouw. Maar tijdens de strafschoppenserie is er één iemand die niet scoort. Ledezma. En dus zijn er tranen. Ook nooit eerder opgevallen. Froylan lacht, Froylan huilt. En ik zie het.