De snordragende agent en een oude man

Op het militaire kerkhof van Warschau staat een agent. Hij heeft een grappige snor. Zoals John Cleese used to have, maar dan een die nog meer naar de mondhoeken krult.

De snordragende agent helpt een oude, gebogen man. Om zijn arm draagt hij een roodwitte band. De kleuren van Polen, een bewijs dat hij een veteraan is. Zo fier en vitaal als hij vroeger waarschijnlijk was, zo gebukt gaat hij nu letterlijk en door het leven. Trillend heeft hij geprobeerd een kaars aan te steken voor zijn gevallen lotgenoten. Zonder succes. En dus staat de snordragende agent voor hem klaar. Zijn collega's kunnen ondertussen de orde wel bewaren.

Terwijl de snordragende agent de kaars in het glaasje probeert aan te steken, en daarbij dankzij zijn vastberadenheid meerdere keren zijn vingers verbrand, kijkt de oude man langzaam om zich heen. Het is druk op deze herdenkingsdag, die in het teken staat van de Opstand van Warschau in 1944. De oude man denkt terug aan de maanden augustus en september in dat jaar, toen honderdduizenden Polen sneuvelden en 85 procent van de stad werd verwoest door de Nazi's. Zoveel jonge mensen, zoals hij toen was, hebben het leven gelaten. De staat Polen heeft het wel gered, maar moest zich eerst nog decennialang aan de Sovjets compromitteren.

De oude man hoort lawaai. Mensen klappen, roepen bravo. Jaroslaw Kaczynski is gearriveerd, de broer van wijlen president Lech - vorig jaar omgekomen bij de beruchte vliegtuigcrash nabij het Russische Smolensk. Even later valt er iets minder applaus en iets meer boegeroep ten deel aan Donald Tusk. De huidige premier kan op veel sympathie rekenen van de Polen, behalve in de hoofdstad Warschau. Daar hebben ze meer affiniteit met de K-broers.

Het kaarsje brandt. Net op tijd, want de ceremonie begint. De oude man zingt mee met het volkslied, mompelt tandloos het Onze Vader en schrikt net als de rest van de aanwezigen op wanneer de soldaten drie schoten lossen. Zo recht mogelijk probeert hij te staan, uit respect voor zijn gevallen vrienden. Af en toe vertoont een verafschuwende blik, wanneer hij toekijkende toeristen Duits hoort praten of mensen over de graven ziet lopen. Hij hoort glasgerinkel. Gelukkig is het niet zijn kaars die op de grond is gevallen, maar pijn doet het hem wel.

In omgekeerde volgorde vinden de handelingen plaats wanneer de ceremonie eindigt. Er klinkt boe wanneer Tusk weggaat, bravo op het moment dat Kaczynski de begraafplaats verlaat en de drukte neemt af. Het enige verschil is dat zijn kaars nog brandt. Ver zou de oude man niet hoeven te bukken om deze uit te blazen.

En de bereidwillige snordragende agent? Die staat nog op zijn plaats, terwijl zijn vingers over een mobiele telefoon bewegen. Zijn collega's bewaken de orde wel.