De shuffelende Unox-muts
Door: GJ
Blijf op de hoogte en volg Geert Jan
09 December 2011 | Oekraïne, Kiev
De meest emintente, mysterieuze,pittoreske en gevaarlijkste straat ter wereld is de Andrejevski. En dan is er ook nog eens 'remont', verbouwing. In één klap is deze prachtige enkelbreker, waar veel toeristen zich overdag proberen te vergapen aan kerken, musea en meukverkopers, getransformeerd tot een geweldige nekbreker.
Zowel voor als tijdens de remont is er van verlichting geen sprake. Maar de dalende (of stijgende, als je van de andere kant komt) Andrejevski is nog wel toegankelijk. Vanaf de namiddag levert dit een koddig gezicht op van met zaklampen, telefoons en een enkele ipad bijschijnende massa's mensen, die zich langzaam voortbewegen over zanderige kuilen en spekgladde klinkers in een poging om hun ledematen heel te houden.
Het was één van de mooiste avonden van mijn leven, toen ik gister achter deze bijna lampionnenoptochtachtige stoet aanwaggelde, uiteraard ook lettend op mijn eigen lijf en leden. Mijn aftandse telefoon geeft niet veel licht, maar mijn eigen bijna glijpartijen drukten de pret niet.
Hoogtepunt was een jongetje die plotseling door een verdwaalde autolamp in de spotlights kwam te staan. In een subtiele kadans glibberde daar ineens een Oekraiener met een Hollandse Unox-muts voorbij. Zo'n gratis wollen hoofddeksel dat je in Thialf krijgt als je Bob de Jong naar zijn achtendertigste tweede plaats schreeuwt. Maar waarschijnlijk voelde de Kievse jongen zich meer thuis op de ijsbaan van Andrejevski.
Ineens was hij weg. Geen licht meer. Enkel het ronde topje van de Unox-muts shuffelde nog langs mij heen. Morgen ga ik de afdaling weer maken. Misschien vanaf nu wel elke dag, zal ik schuifelen over de Andrejevski.
Zowel voor als tijdens de remont is er van verlichting geen sprake. Maar de dalende (of stijgende, als je van de andere kant komt) Andrejevski is nog wel toegankelijk. Vanaf de namiddag levert dit een koddig gezicht op van met zaklampen, telefoons en een enkele ipad bijschijnende massa's mensen, die zich langzaam voortbewegen over zanderige kuilen en spekgladde klinkers in een poging om hun ledematen heel te houden.
Het was één van de mooiste avonden van mijn leven, toen ik gister achter deze bijna lampionnenoptochtachtige stoet aanwaggelde, uiteraard ook lettend op mijn eigen lijf en leden. Mijn aftandse telefoon geeft niet veel licht, maar mijn eigen bijna glijpartijen drukten de pret niet.
Hoogtepunt was een jongetje die plotseling door een verdwaalde autolamp in de spotlights kwam te staan. In een subtiele kadans glibberde daar ineens een Oekraiener met een Hollandse Unox-muts voorbij. Zo'n gratis wollen hoofddeksel dat je in Thialf krijgt als je Bob de Jong naar zijn achtendertigste tweede plaats schreeuwt. Maar waarschijnlijk voelde de Kievse jongen zich meer thuis op de ijsbaan van Andrejevski.
Ineens was hij weg. Geen licht meer. Enkel het ronde topje van de Unox-muts shuffelde nog langs mij heen. Morgen ga ik de afdaling weer maken. Misschien vanaf nu wel elke dag, zal ik schuifelen over de Andrejevski.
-
09 December 2011 - 19:41
Mama:
Hoi Geert Jan,
Ik vond gisteren het hoogtepunt de Fila muts die ik voor bij zag komen, ik wist niet dat je 'm nog had (en ook nog meegenomen), komt nu goed van pas merk ik, je zit echt in de winter? Oh ja, ik ben weer in de running, heeft ook weer lang genoeg geduurd voor mijn doen. Zorg jij dat je op de been blijft, daar in die lampionnenoptocht? Leuk stukje, 'k zie het helemaal voor me, groetjes mama -
11 December 2011 - 10:52
Joris:
Wat een heerlijk winters tafereeltje! Als je weer ff terug bent, binden we de ijzers onder en gaan we jongleren met oliebollen..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
